Ergens over naar huis schrijven, dat doet geen enkele topsporter meer. Daarom heb ik die taak op mij genomen in mijn wekelijkse sportcolumn. Het thuisfront zal vanaf heden geen genoegen meer hoeven nemen met een duimpje omhoog als reactie op een Whatsapp bericht, ik geef een fictief inkijkje in de staat van zijn van de topsporters.
Tim van Asch
Adelaide, januari 2024
Lieve Nienke,
Ik schrijf deze brief om je te bedanken. Over. (Sorry, dat is een oude gewoonte…) Bedankt dat je mij destijds hebt meegenomen naar de Utrechtse Studenten Wieler Vereniging. Zonder jou was ik nu waarschijnlijk nog beroepsmilitair. Ik noem mijzelf nu overigens nog steeds beroeps, maar dan op de fiets. Het was wel even wennen deze eerste koers als beroeps voor Team Visma | Lease a Bike. De ploeg stond mij na de eerste etappe raar aan te kijken joh. Ik had tijdens die rit alle coordinaten van mijn ploeggenoten door de teamradio geroepen als antwoord op de vraag: ‘Waar zit iedereen?’ We konden er ‘s avonds tijdens de afgewogen pasta wel om lachen.
Het gevoel dat ik goede benen had zat er de hele week al in, maar toen de befaamde etappe naar Willunga hill opdoemde, begon ik hem toch wel te knijpen. Zijn mijn goede benen ook goed genoeg in de World Tour? Tussen de grote namen voelde ik mij af en toe aardig klein, dat mag je best weten. Bauke Mollema kwam zo nu en dan eens voorbij vlammen, Alaphilippe reed regelmatig in mijn wiel, en ik kon de demarrage van Simon Yates van dichtbij aanschouwen. Al die mannen waar we normaal samen naar kijken op televisie. Ik rijd er nu gewoon tussen. Het mooiste van alles is: ik rijd er niet alleen tussen, ik kan zelfs met ze wedijveren. Willunga Hill was de vuurdoop en ik kwam als 5e (!) boven. Voor Simon Yates en drie seconde achter Alaphilippe. Ik kon alleen maar hopen dat ik er in de laatste etappe niet doorheen zou zakken.
Waarschijnlijk was de laatste etappe voor jou ook zwaar, Ben je opgebleven of heb je de wekker gezet? Ik voelde mij in ieder geval bij iedere keer dat we Mount Lofty omhoog moesten rijden beter worden. De laatste keer ben ik in mijn eigen tempo omhoog geknald. Op de limiet of à bloc zoals een beroeps dat noemt. Toen ik bijna boven was en om mij heen keek, zag ik tot mijn grote verbazing dat er nog maar vijf renners over waren, waaronder ik. En de grote namen die ik zojuist noemde zaten er niet bij. Dat geloof je toch niet? 4e in de rit en 5e in het eindklassement in mijn allereerste etappekoers op World Tour niveau. Ik hoop dat je net zo trots bent als ik. Addy Engels zei na de etappe: ‘Goed gereden Bart, en nu doorpakken.’
Over dat doorpakken.. Ik vlieg vanuit hier door naar de UAE Tour, dus helaas zie ik je de aankomende weken niet. De keerzijde van beroeps zijn zullen we maar zeggen. Had ik al gezegd dat ik blij ben met je steun? Ik mis je, maar ik zie je over ruim een maand in Italië. Ik kan niet wachten om je uit het stof van de Strade Bianche te zien opdoemen. Hoewel ik weet dat je mij liever pas omhelst als ik gedoucht ben, zal ik je aan de finish knuffelen en zoenen als een echte beroeps.
Tot snel Nien. Ik schrijf je weer.
Je Bart.
Lotte Kopecky – Om over naar huis te schrijven