Ergens over naar huis schrijven, dat doet geen enkele topsporter meer. Daarom heb ik die taak op mij genomen in mijn wekelijkse sportcolumn. Het thuisfront zal vanaf heden geen genoegen meer hoeven nemen met een duimpje omhoog als reactie op een Whatsapp bericht, ik geef een fictief inkijkje in de staat van zijn van de topsporters.
Tim van Asch
Antalya, februari 2024
Lieve mem,
Het is gelukt, in de eerste etappekoers van het seizoen. Heb je het gezien? De hele week koersten we al aanvallend met de ploeg. Ik voelde mij goed, behalve de eerste etappe. Mentaal was ik niet helemaal voorbereid op slecht weer. Dat verwacht je ook niet in Turkije toch? Gisteren in de derde etappe reed ik voor het eerst rond met overschot. De benen waren goed, alleen kon ik op het beslissende moment even niet mee. Toch voelde ik mij sterk en eindigde alsnog voor de grote groep.
De laatste kans voor mij was vandaag in de laatste etappe. De hele dag op en af en een lastige klim halverwege. De timing om in de goede ontsnapping te zitten was wel een ding. Moest ik in de vroege vlucht mee, of op de berg halverwege het parcours proberen aan te vallen? Uiteindelijk heb ik mijn intuïtie gevolgd en aangevallen op de berg. Vijf renners kreeg ik met mij mee. Ik heb nog geprobeerd die Noor te lozen. Die stond kort in het klassement en die leek nog bijna roet in het eten te gaan gooien. Gelukkig reed zijn ploegmaat uiteindelijk de stenen uit de straat om vooruit te blijven. Er ging weer een hoop door mijn hoofd die laatste tien kilometer. Het ongeluk natuurlijk, de revalidatie, de “stoornissen” toch ook nog en heit natuurlijk. Maar vooral de overwinning ging door mijn hoofd. Wat zou het toch lekker zijn om in de eerste koers van het jaar een etappe te winnen. De ploeg terugbetalen voor het vertrouwen en de beloning krijgen voor ons aanvallende rijden de hele week. Twee kilometer voor de meet wist ik dat het ging lukken. Ik voelde mij de sterkste van het groepje op dat moment.
Toen kwam het op sprinten aan. De sprint voelde zo goed mem. De overmacht. Elke trap die raak was, het gevoel dat ze er niet meer overheen gingen komen. Juichend als eerste over de meet komen. Deze overwinning is zo lekker aan het begin van het seizoen, en het smaakt vooral naar meer. Als ik dit hier kan, hoe ver kan ik dan komen in onze eerste Worldtour koers met deze ploeg? In onze eigen Amstel gold race. Ook de hele dag op en af, net als vandaag. Ook daar zullen we aanvallend rijden. Ook daar zal ik tot het gaatje gaan. Ik heb er vertrouwen in mem. Wat jij?
Tot snel mem, ik schrijf je weer.
Je Hartthijs
Zdeněk Štybar – Om over naar huis te schrijven