Deze column is origineel geschreven in 2012 en kan informatie bevatten die inmiddels achterhaald is
Er is al veel geschreven de laatste dagen over de wielersport, of dat, waar wij jarenlang van dachten dat het de wielersport was. Ik schrijf deze column niet als expert, maar als groot liefhebber, supporter en fan.
Woensdag, 24 juli, de koninginnerit van de Tour de France van 2002 staat op het punt van beginnen. Lance Armstrong is heerser deze tour. Hij voert het algemeen klassement aan met maar liefst 4 minuten en 21 seconden voorsprong op de nummer 2, Joseba Beloki. Overmacht heet dat, Armstrong heeft al twee etappes op zijn naam geschreven dit jaar, hij is de te kloppen man. Als iemand iets tegen Lance wilt beginnen, is vandaag de dag.
De NOS zendt de rit van start tot finish uit op Nederland 2. Ik zit er klaar voor.
Mart Smeets en Erik Breukink zitten nog niet klaar, ze staan in de file op weg naar de finishplaats La Plagne. Jean Nelissen neemt de honneurs waar totdat de twee hun positie ingenomen hebben aan de finishlijn. Kan de dag beter beginnen?
De Neel neemt de kijker professioneel mee langs het parcours van vandaag, alsof het altijd al de bedoeling was dat hij deze etappe van commentaar zou voorzien. “Dit zijn de echte cols” brult hij licht euforisch. “Vandaag bestijgen we achtereenvolgens de Col de Lauteret, de Galibier, de Telegraphe, de Madeleine, van de slechte kant wel te verstaan en we eindigen met de finish bergop naar het Franse skioord La Plagne.” 75 kilometers moeten er in totaal geklommen worden. Het peloton rijdt de eerste kilometers op reserve om zo fris mogelijk aan het zware werk van de etappe te beginnen.
“De organisatie is er in geslaagd om er hier een mooie toestand van te maken. Dit is een etappe die telt!” Hoor ik Smeets zeggen die inmiddels zijn commentaarpositie heeft ingenomen. Als ik druk boterham kauwend uit de keuken terugkom zie ik dat er een groepje weggereden is. Er zit een Rabo-renner bij! Mijn hart maakt elke keer weer een sprongetje als ik het blauw-oranje van de Rabobank ploeg in een ontsnapping vertegenwoordigd zie. Het is Boogerd. Yes! Ik ben fan van Boogerd, een aanvaller, hij heeft een mooie stijl en is zo lekker nuchter.
Aan de voet van de col de Telegraphe gaat Boogerd er alleen vandoor, zijn medevluchters rijden hem niet hard genoeg. Ik sta op de bank, HIJ GAAT! Ondanks dat hij nog 126 kilometer alleen moet afleggen, klok ik elk herkenningspunt van het parcours op mijn horloge. Boogerd rijdt als eerste Nederlander ooit, als leider in de wedstrijd over de top van de Madeleine. Ik krijg steeds meer hoop. Wat een goed gevoel, Boogerd rijdt als een bezetene. Aanvallen loont, was het toch? Ik gebruik enkel nog superlatieven, wat een held. Het Chauvinisme neemt toe. Boogerd kan iedereen aan, het Nederlandse wielrennen leeft. Armstrong is nergens te bekennen. Micheal Boogerd maakt de etappe tot wat hij nu is, een spektakel! Het oranje blauwe tricot steekt mooi af tegen de dikke muur van supporters op de beklimmingen. Wat een solo, nog steeds, Tête de la Course, rugnummer 102, Michael Boogerd!
De voorsprong neemt toe. Ik ga erin geloven. Boogerd houdt stand! met 7 minuten voorsprong op het peloton begint hij aan de slotklim. Nog 17 kilometer klimmen dan heb je het geflikt! Come on Boogerd! Doe het!
Ik ben al ruim 4 uur aanmoedigingen naar de TV aan het slingeren afgewisseld met scheldserenades op de Franse regie. Virenque die door het ijs aan het zakken is, na zijn inspanningen van twee dagen eerder, interesseert mij echt geen ene zier. Boogerd wil ik zien, die bruine kop, zijn blonde manen, de hagelwitte rij tanden afgewisseld met die mooie grimas. Hij trapt nog steeds soepel rond, soepel, voor zover je soepel tegen een berg op kunt rijden. Hij gaat het redden.
Shit!! Sastre demarreert vanuit het peloton. De 7 minuten voorsprong van Boogerd verdwijnen als sneeuw voor de zon. Michael heeft het zwaar, Sastre is ontketend. Nog 5 kilometer, Michael Boogerd heeft nog 3 minuten over van de voorsprong op het peloton. Sastre rijdt op 2 minuten achterstand van hem. Smeets heeft de woorden “Het gaat er geweldig om spannen” nog niet uitgesproken of Armstrong klimt in de pedalen…Hij demarreert. “Oei oei” weet Breukink nog net uit te brengen. Wat een macht, wat een tret, wat een gemak. Dit meen je niet.. Ik word gek. Armstong rijdt binnen no time naar Carlos Sastre toe. Het zal toch niet..?
FIETSEN MIKE!!!! Niet harken, FIETSEN! De laatste kilometer, komaan Boogerd! Niet omkijken.. Je kunt het! Armstrong gaat heel hard, Sastre zit nog wel altijd in zijn wiel! 500 meter nog voor Boogerd.. Dit gaat hij redden! Dit moet hij redden! toch? Hou vol Mike!
1 keer omkijken, nog een keer omkijken voor de zekerheid… Hij haalt het!
DAAR IS DE LACH!! Wat een mooie lach, wat een tanden! Hij flikt het, hij redt het…! Michael Boogerd schrijft geschiedenis! Onze Boogerd. “De jongen van het vlakke land de gewone jongen uit Den Haag wint de koninginnerit! Twee Sastre, drie Armstrong. Dit is een etappe die telt Erik.” Aldus Smeets. Ik kijk met kippenvel de huldiging van onze Michael, wat een prestatie! “We gaan terug naar Hilversum, hoor ik in mijn oortje, goedendag dames en heren.” eindigt Smeets de uitzending professioneel.
Wat een sport en wat een etappe. Als ik deze dag herbeleef voel en zie ik het bedrog niet. Het was een pure beleving voor de fan. Ik krijg weer kippenvel als ik de etappe voor de geest haal. Misschien ben ik wat naïef en romantiseer ik de sport, maar de herinnering die blijft. De herinneringen aan de mooiste wielermomenten zijn door alles wat er de laatste weken naar buiten is gekomen, niet aangetast.
Wel hoop ik met heel mijn hart dat het enige middel waarop Michael Boogerd deze prestatie geleverd heeft, Haagse bluf is!
Gezocht Postverzorger (m/ v)
