Ergens over naar huis schrijven, dat doet geen enkele topsporter meer. Daarom heb ik die taak op mij genomen in mijn wekelijkse sportcolumn. Het thuisfront zal vanaf heden geen genoegen meer hoeven nemen met een duimpje omhoog als reactie op een Whatsapp bericht, ik geef een fictief inkijkje in de staat van zijn van de topsporters.
Tim van Asch
Siena, maart 2024
Lieve Urska,
Ik schrijf je deze brief tijdens de koers. Ik weet het, dat klinkt raar, maar hoor me even aan. Tien kilometer geleden ben ik weggereden uit een groep van twintig man. Die groep was alles wat er nog over was aan kop van de wedstrijd. Doordat het zo’n zware race was tot nu toe, zaten er alleen nog maar kanshebbers voor de overwinning in. Op de Monte Sante Marie, de heftigste strook van de wedstrijd, dacht ik: Ik ga ervoor. Ik zette aan, en het voelde als vanouds, misschien wel beter. Alles klopte meteen weer. Ik heb veel getwijfeld deze winter of ik wel het goede aan het doen was zoals je weet. De wintertrainingen voelde wel goed, maar dat is altijd maar de vraag hoe het uitpakt in een wedstrijd. Ook ik heb bevestiging nodig, maar dat weet jij als geen ander. Voor ik het wist reed ik solo aan kop van de wedstrijd.
Er kwam zojuist een motor naast mij rijden: Tweeënhalve minuut voorsprong met nog iets meer dan zeventig kilometer voor de wielen. Nu kan ik twee dingen doen dacht ik: mij terug laten zakken, net doen of het nog een wedstrijd is, en dan op de steile Via Santa Caterina er alsnog vandoor poefen. Of doorfietsen en op heroïsche wijze winnen, met een solo van meer dan tachtig kilometer. Ik koos dus voor het laatste en besloot ondertussen deze brief aan jou te dichten. Een dankwoord eigenlijk. Omdat ik mij opeens besefte dat ik je nooit echt heb bedankt voor wat je voor mij doet. Ik waardeer het enorm dat je soms je eigen doelen als profwielrenster aan de kant zet voor mijn doelen en hoeveel begrip je toont voor wat ik aan het doen ben. Het zelfvertrouwen, je begrip en de liefde die je me geeft, stuwt mij tot grote hoogtes, door jou kan ik winnen. Mathieu stuurde nog een berichtje laatst: Of je misschien wat minder je best kon doen, zodat hij mijn niveau nog aan zou kunnen dit jaar.. Haha. What a guy!
Ik ben er inmiddels bijna. Ik zag een hoop van onze vrienden uit Slovenië langs de kant staan de laatste kilometers. We zijn al aan ons feestje begonnen. Voor de laatste vijf kilometer beeld ik mij in dat ik postbode ben. Ik moet deze belangrijke brief zo snel mogelijk naar Siena brengen. Niets mag mij tegenhouden. Het is een kwestie van leven en dood. Het verschil met de achtervolgers liep weer op volgens de motor. Ik ben er bijna nu, ik rijd Siena in. Wat is het toch mooi hier trouwens, als je de tijd hebt om rond te kijken. Nu alleen nog het steile slotklimmetje. Ik ben er, de winnaar van Strade Bianche 2024.
Nogmaals bedankt Urska, ik schrijf je weer.
Je Pogi
